Blomar langs vegen

Blomar langs vegen.

Vi er på vandring i dette livet, 

ein veg vi alle har fått gå.

Og ingen veg er på prikken like 

og ingen av oss får stille stå.

For tida står nok aldri stille 

og den som lever må fylgja med.

Vegen går gjenom ulikt landskap, 

frå fjell til sletter med stille fred.

Det er ei lukke for kvar ein vandrar, 

viss han har valgt seg den smale veg.

Han vil i ørken og ulendt lende

 ha ein som fylgjer seg steg for steg.

Ja, foten den kan bli sår og sliten 

og byrda kjennast så tung og hard.

Då er det godt i Ordet kvila – 

få nye krefter frå Gud, vår Far.

Vi trur så ofte det er det beste der vegen er både bein og flat,

Då er det lett og vandre 

og vi treng mindre ljos og mat.

Men nå er eg glad for at min veg vart bratt, 

då fekk eg bruk for meir ljos og meir mat.

Når eg under byrda må bøya meg ned 

og sakte på vegen gå,

 då ser eg Jesu fotefar og blomar langs vegen stå.

Når ljoset frå korset får lysa opp vår sti, 

får allting nye fargar og vi blir glad og fri.

I kvar ei hand som hjelper, eg ser ein vakker blom 

med kjærleiks duft og farge ifrå Guds herlegdom.

Og blomen skaper glede og gleda skaper takk,

 og takken skaper jovsong til Gud, ja, lov og takk!

Solfrid Vika.

 

Ja dette tenkte eg på når eg gjekk der på vegen i skoddeveret på ferietur hjå fanilien til vår kjære son si hytta. 

Me har opplevt så mykje denne sommaren og sett så mange slag blomar langs den opplevingsvegen!

På vegen til Florø fekk me ein kjærkomen pause i køyringa hjå syster mi og mannen,

og Bessy, som har innteke ein sor plass i hjarta mitt. Ho pla smila så fint når ho vert fotografert, men her er ho litt usikker, trur eg.

Me vart henta og det var berre å fylgja med. Turen vart mykje nytta til strikking. Bilstrikk. Slikt som me ikkje treng sjå på. For det var veldig fint ver og ikkje kaldt. Fjordar og vatn låg spegleblanke alle stader. Frodigare og frodigare blei det di lenger me kom. Vinden hadde nok ikkje ruska så felt der.

Han

og  ho

ved grytene 

og benken i godt sammarbeid!

Litt pynt er det og plass til.

" Eg fan! Eg fann!!" Han vart veldig begeistra for denne! Då veit vel dei fleste kor me var henn. Me jentene var i ei ell onnor garnverd, og oppslukt av det. men me såg byen me og!

Rosene i hagen til mommor som fekk besøk.

Takk for nydelig mat og omsorg! Best det var slokna me i kvar sinn stol!

I opphaldsver kunne me sitja ute, ved hytta.

Men arbeidskrafta må nyttast!

Trefelling! Den gamle oppe i treet -- yngre generasjon står og ser!

Ja, eg må sei eg er stolt av han "min"! -- Men dei er no litt mine dei to ande og!

Tre generasjonar i aksjon, godt instruert av den unge svigerdotra som har gått på skogskurs. Treet skal ned mellom ei straumline og hytteveggen!

Etterpå er " hele folket" - naboar og - og ser på, veldig letta! Men på det mest spennande 

tok vist alle beina fatt!

Strandtur stod og på programmet. Her sit me og ser utover sjøen!

Om det ikkje var sol og det kom ei regnbya, så var det nydeleg!

Vegen ned var slik. Der lengst nede i det smale, var det veldig bratt.

Slik såg det ut nedanfrå! Men eg kom meg ned, for eg VILLE så gjerne ned. Det minna meg om Tveitefjøra nedanfor barndomsheimen min. Der me sprang ned og bada så snart me hadde ei stund, heile somrane.

Men det gjekk godt, for eg hadde jo desse med. Her får dei kvila og eg har fått traktering!! 

Heime venta Bladet på meg med mykje konsentasjon og prøving og feiling i alt det nye i dataverda. Mine små grå har nok stivna litt, og er ikkje så kjappe lenger. men med han som hadde lova vera med å læra meg veien, han svikta ikkje. Sjolv om eg til tider var både sint og lei, så eg gav opp og sløkte alt og gjekk ut. Tårene var der og. 

Men eg opna opp att og visste at figuren på hylla på kontoret mitt, stod der enno. Ein arv frå heimen min! Den minna om  om han som velsignar og som har velsigna og vil velsigna! Så løyste det seg på undefull vis denne gongen og, så eg kunne levera bæreposen med blad i posten i går. 

Så er det å venta på returpost. 

Ja for det skal berre eit feil tal, eit nummer  i ei adresse, så sender posten det til meg at.

Mange er flinke å senda endringar i adressa til meg. Det er eg glad for. Det sparer meg og ILCT for mange kroner for eg kan jo  senda rekning til ILCT på det og. 

Ja, og så har eg sendt mange blad elektronisk på e-post. Ein del vil ha bladet berre slik. Det sparer masse porto! 

Men så kan det henda nokon byter e-adresse, eller ho blir feil. Då kjem det att til meg. Det er jo synd at dei ikkje får blad i det heile. Så eg prøver så godt eg kan å spørja på telefonen .

Men det er veldig gildt at så mange vil ha blad og støtta Frøydis som står så på!

I går gjekk eg ut i den kalde vinden og såg på kva han min hadde strevd med om dagen.

Her forskalte han, her som nordavinden kom som ein foss inn!

Her skal han tøma støyp og laga platning. Godt å gå!

Då dei måtte ha større melketank på garden, måtte det bli ny dør. Han min har lagt fliser nede i døropninga og noko innover golvet.

Fint, ikkje sant?

I hagen var det lunare. Og jammen blømde det fint!

Nydeleg!

Og jammen ei Keisarkruna og!

Tagetisen greier seg bra, men Multifloraen strevar felt i år.

Men denne Hortensiaen har ikkje greidd ein einaste blom i år.

Godt å koma inn til eit enkelt spøt!

I kveld skin sola! Skulle vore ut og lufta meg, men var til Bryne på føremiddage, så det får vera nok for i dag.

Det var meir blomar langs vegen denne sommaren, men det får vera til ei onnor gong.

Klem frå nybakt oldemor.

Eg vil heim og sjå ein solnedgang på Jære!!

På dei varmaste og mest strabasiøse turane i Albania tona denne songen av Svein Årrestad for meg;

Eg vil heim å sjå en solnedgang på Jæren --

Kjenna vinden, kjenna regnet , kjenna sola ---

Eg vil heim til jærs å høyra fuglar syngja

fylgja lerkå på si flukt mot himlen blå ---

der er erlå, der er vibå, der er spogjen ---

ja sjøl mågeskrek er verdt å høyra på!

Ja, med vind og sol og fuglesong på jæren, då vert livet noge godt å satsa på!

Klem

På besøk i ein albansk heim

Ein kveld var me bedne  heim til Familien Rapai, Sysken og foreldre til Arti som Marta hdde vennskap og samarbeid med.

Mor og far tok varmt imot oss i hagen. Den var inponerande!!. Ikkje i omfang, men alt dei fekk til å veksa der. Der var planter i krukker og på friland, tett i tett. Store tre, så me måtte bøya oss for drueklasar og anna frukt. Der var mandel- fiken- fersken- pære- oliven og andre tre. Der var tomater agurker, gresskar, jordbær og eg veit ikkje kva der ikkje var. Poteter hausta dei fleire gonger i året.

Ein hane gol og forkynnte sitt rike med høner og hus! 

Inne vart me trakterte på beste måte av mor Rapai som var utdanna og hadde vore kokk, og ei syster, og så  Arti og Seni i godt samhald og samarbeid. Dei gjore ofte dette for turistar som kom til Sarande. Alt som blei severt var tradisjonrikt og av eigen produksjon, Og det smake veldig godt alt!

Marta var tolk, for dei eldste av oss kunne berre anten albansk eller norsk.

Til slutt fekk me ei utsøkt dissertkake frå frukt frå hagen.

Denne vakre heklebrikka fekk eg i gåve av mor Rapai. Det er eit vakkert minne frå eit hjarteleg og vellukka møte med dei.

Siste dagen, like før Seni og Marta fylgjer oss til båten, gjennom, eller helst utanom poletikontrollar. Og dei må ha instruert båtmannskapet å ta sers vare på den gråhåra dama, for eg vart nærmast boren over hidringar me møtte til, på og frå båten!

Her er siste glimt av sola over Korfu reisedagen ved innseglinga til hamna der. 

Så var det buss til flyet. Me fekk sjå litt av Korfu og dermed vera litt i Hellas og! Då me kom, såg me ingen ting for det var natt då.

Her jobbar Brita! Masse koffertar, stavar, rullator/rullestol,  bilettar og orientering på alle vis! Men det greidde ho fint. ut og inn i sjekking og "geiter" og fly. (Gubben sjolv trudde han måtte sjå ut som ein gangster, for han vart nøye sjekka før kvar einaste fly!! Gamlemor slapp heller ikkje fri). For dette gjentok seg 6 gonger på denne reisa. 

Stor takk til henne og Marta for ein sers vellukka tur!! 

Ha ein fin sommar!

Å koma til Albania!

Dette synet møtte oss frå ballkongen hjå Marta tidleg første morgonen av Albaniaturen. Varmt og godt med utsyn over knallblått hav.

Her var me for det meste når me ikkje var på turar, elle sov.

Kaffikopp, vatn og strikk var aldri langt vekke, for sola kom ikkje her før på ettermiddagen. 

Men nokon av oss strena til stranda, som berre var rett nedanfor. så snart høvet baud seg! Eg var og med på det eit par gonger, men dett var anstrengjande! Men eg duppa føtene første dagen og andre gongen var eg jammen uti heile meg! Minntest gamle kunster. Men kroppen ville liksom ikkje det eg ville. Stavane måtte med like uti. Godt ikkje Brita var langt unna heller når eg skulle opp att.

Biltur med Marta og leigebilen til ei onnar strand  og åt. Palmer ute og inne. God plass. Folket kom nok seinare.

Og det blei solnedgang 1. kvelden, 

Fløyelskveldar var det fleire av.

Ha det!

---mor Gunvor på reisefot.

3. del av Albaniaturen

Med eit lite klikk for mykje sletta eg første  blogga frå Albaniaturen! Det var no fortærande! Jaja - fortset der eg slapp i går.

Laurdagmorgon tidleg på terassen med spøtet og kaffikiooppen. Like fin og varm dag over Saranda og havet!

Før eg reiste fekk eg eit ord frå Bibelen : "hans miskunn varer." Og det er sant at eg har fått oppleva i livet, og ikkje minst på denne turen! Det har vore nære på eg har snubla mange gonger, men alltid har det gått godt!

 Det var ein roleg dag for om kvelden stillte Arti, sjefen for Skandinavia turistsenter i Albania eller Sarande opp med bil og køyrde oss til heimen sin i Ksasmil. Det var litt av ei oppleving! Me var som kongelige! Tok imot meg or bilen som ei dronning og geleida meg til resten av familien som kom med utstrekte hender og kjærlige klemmar! Så fekk  me sjå hagen. Og det var ikkje småttri dei fekk til å gro og hausta av på eit lite område! Der var druer på høge tre og pærer, fiken , mandlar, oliven, fersken, og sikker mykje meir. Poteter og andre grønsaker, agurk, tomater og greskar trur eg.

. Alt brukte dei i hushaldet og var sjølvforsynte med.

 Dei heldt ofte middagar for turistar og andre. Mora var kokk og heile familien samarbeidde i eit veldg godt samhald. Desse folka var Marta blitt kjendt med  og vorte veldig glad i. Det var tydeleg gjensidig! Meg kalla alle for Mama. Inne fekk me ein utsøkt middag med mange rettar.Typisk Albansk. Alt av eigen produksjon. Ja, i hagen var der høner og ein hane som gol, frittgåande. Fisken fiska dei i havet utanfor.

Brita tok bilete i hagen, men eg trur ho har misst dei, for telefonen kolapsa når ho kom heim!

Dagen etter skulle me vera tidleg klar for ny tur. Girokastraturen. Då var Arti sjåfør og guide.

ha det!

Girokastra-turen

Siste dagen kom Arti Rapai, sjefen for Skandinavien Turistsenter Og henta oss med bil. Girokastra ligg i ein annan dal så me måtte køyra opp i dei Albanske fjella. Det var villt og vakkert frodig og også lite vegitasjon. Me såg gamle gardsbruk der dei levde i fatigdom. Dalen breia seg ut vid og med flatt jordbruksland, men dei hadde lite råd til maskiner og disel så dei fekk  ikkje driva effektivt. Me såg sauer og geiter og andre dyr. Mais dyrka dei og, og oliventre i store lundar.

 Me køyrde opp i byen til denne fesningen som var eit digert museum frå krigs tider.

Arti fortalde om soga og Marta tolka til oss. Det gjore dei så levande at sjølv eg følgde godt med. Albania har ei utruleg historie! Me kan lesa litt på nett. Dei var fatige no men strevde å koma  på fote. Arti var idealist og ofra alt for landet sitt.  Dei er veldig flinke og --- 

Trysta for meg er at når eg er der, så skaper eg arbeidsplassar for dei.  Me såg ikkje til kriminalitet. Marta kjende seg trygg når ho ferdast åleine som dame der nede.

Men så har ho desse folka til Art som gode vener.

Frå festningen såg me nedover byen og der såg vi dette huset til Horta, (eg er ikkje sikker på kor det skrivest.) den politiske leiaren under den vonde tida.

Arti ville ha bilete av oss alle inne her i det viktigaste romet! 

I denne dalen såg me veldig mange bunkersar oppetter liene. Dei var godt kamuflerte og vanskelege og sjå. Kvar gruppe eller familie hadde sin bunkers dei høyrde til. Så viss fienden kom måtte dei gå til den bunkersen. Ved vegen ein stad stod der eit fint, lite kapell på toppen av ei haug. Det var ein bunkers som var kamuflert slik. Eg måtte jo opp å sjå. Der var Kristusbilete og anna, gresortodoks.

Under, kunne me gå inn i dette romet. Det var to slike rom.

Dette var pusteromet på vegen. Arti nytta høvet og fortalde vidare om soga til Albania. Så venta bilen att og ferda for attende til ein sideveg til Blue eye. 

Det var lang, smal krongleveg dit, men vel verdt. Opp av dette holet i botnen av elva strøymer det nengdevis av iskaldt, glassklart vatn. Ei stor elv renn frå denne oppkoma. Det er kraftverk og nedetter. Og det skal vera fleire slike kjelder. 

Eg kom på der eg sod at "Der finns en kjelda ---" 

Og 

"Der en kilde rinner 

salig hver som finner

Denne kilde klar

skjult men åpenbar!"

Det var høgdepunktet for meg!

Elva frå kjelda. Glassklar og kald.

Måltid ved elva. Me ser den kvite sanden i botnen. Klåra kjeldevatnet i glaset. Svalt og frodig rundt elva.

Arti og Brita ventar på maten.

Starta på heimveg.

Underlege fjell.

Me stoppar for å fylla vassflaskene med kjeldevatn, graris! I Sarnde må me kjøpa. Her kan folk koma og ta så mykje dei vil.

Siste kvelden me kunne nyta på terassen til Marta.

*

No er det blitt den 16. juni og me er blitt vane med kald vind ig regn. Men eg tenkte der ute at eg lengta litt "Heim te Jæren"

De skal få med dykk den strabasiøse heimreisa og!

Klem frå mor Gunvor

Litt til Albaniatur

Opp på denne toppen står borga Lekursi. Dit køyrde Marta oss på smal, bratt veg i skarpe svingar. Opp siste kneiken måtte me gå, men det gjekk godt med stødige stavar eller ein stødig arm for meg og. Det var fantastisk! Har ikkje bilete for det tok dei andre. Eg hadde nok med å sjå og halda meg på føtene. Opp og ned steintrapper og hellegangar. De kan gå inn på Albania og Saranda på internett. Mange fine bilete der. Det var steikande varmt, men friskare der oppe. Me kunne sjå over fjell og dalar og vide havet, rundt i alle himmelretningar! Det MÅ berre opplevast! Og tenk eg fekk verkeleg vera med på det!

Åt like i nærleiken av der me budde medan den mjuke kvelden seig på.

Dagen etter køyrde me sør til Butrint, Ein utgraven ruinby frå 300 år før Kr. Etterkvart vart han oversvøymd av myr men gjenoppdaga i 1928. Der var restar etter romersk bad, amfiteater, kapell og anna. Veldige dimensjonar!

Eg vart liten der eg måtte ha ein kvil i skuggen ved altaret.

Her stava eg meg opp fleire trinn, før dei andre fann ut at eg måtte ta til vitet! Ei Guds under at deg greidde alt i den heiten! Men eg VILLE så gjerne!

Vel ute av porten. Godt og setja seg.

Måtte ha bilete av denne "ferja"der ein bil nett køyrer av og inn på kaien før feja blir trekt attende til andre sida. Den frakta forlk og.

Men sola steikte så me  nådde fram til ein bakaromn av ein bil med kurs for leskande is og vatn og framforalt skugge,

Her er dei to som gjore turen muleg for oss!! Tusen takk til dei!!

Dette hadde vore ein veldig anstrengjande tur, men dagen etter tok me det meir med ro. Men utrulege ting fekk me oppleva då og og ikkje minst siste dagen som var reine maratonløpet. 

Men det får vera til neste blogg.

Klem frå ei urtuleg takksam  

---mor -- Gunvor.